W średniowieczu nekromancja powiązana została z czarną magią, w tym przede wszystkim z przyzywaniem demonów. Sama taka praktyka uważana jest za niebezpieczną, gdyż przywoływany duch niekiedy obejmuje we władanie ciało "medium", które go wezwało. Duch niechętnie opuszcza ciało swojego "dawcy".

To właśnie z nekromancją jest bezpośrednio związane pojęcie zombie. Słowo to ma swoje korzenie prawdopodobnie w afrykańskim wyrazie zumbi lub od nzambi (bóg w języku kimbundu). Pod koniec lat 20-tych XX wieku William Seabrook rozpowszechnił to pojęcie w swojej książce pod tytułem "The Magic Island". Pod pojęciem zombie rozumie się ożywione korpusy, którymi władała przywołująca je osoba. Ożywione ciała były posłusznymi sługami, gdyż były pod wpływem mocy swojego "pana".

Według niektórych wierzeń jedynym sposobem na zabicie zombie było odcięcie im głowy, lub bardziej dotkliwsze uszkodzenia ciała. Podobno najskuteczniejszym sposobem pozbycia się zombie, było zabicie ich stwórcy, czyli osoby, która przywołała je zza grobu.

Pojęcie zombie bezpośrednio wiąże się z kultem voodoo, w którym oznacza osobę silnie zniewoloną i ślepo lub nieświadomie wykonującą polecenia osoby kontrolującej ją, najczęściej będąc pod wpływem środków odurzających.

Według wierzeń wyznawców tego kultu (szczególnie na Haiti i na południu USA) kapłani - houngan, mambo lub bokor - mogą uśmiercić człowieka, a w kilka dni po jego pogrzebie znowu przywrócić go do pozornego życia. W rzeczywistości nie jest to jednak żywy człowiek, a jego ciało zamieszkane przez jednego z duchów śmierci Guédé. Ważną rolę odgrywa tu sól, jeśli zombie ją zje, wówczas uświadamia sobie, że w rzeczywistości nie żyje i wraca na cmentarz, gdzie zakopuje się we własnym grobie.

Na Haiti wiara w istnienie zombie jest wciąż bardzo popularna. Dlatego też, aby zmarły nie został zombie, przebija się go kołkiem lub odrąbuje ręce i nogi, a rodzina zmarłego przez kilkanaście dni po pogrzebie pilnuje jeszcze grobu.